การตัดสินแบบคลาสสิกและงานตัดสินใจที่เป็นมิตรกับเด็กยังเน้นความสามารถของเด็กอายุ 4 ขวบในการใช้ข้อมูลที่น่าจะเป็นอย่างมีเหตุผลมากกว่าทั้งเด็กโตและผู้ใหญ่ มีการบันทึกไว้อย่างดีว่าผู้ใหญ่มักทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง หากพวกเขาได้รับคำอธิบายบุคลิกภาพ (เช่น เจมี่ชอบปริศนาคณิตศาสตร์และงานช่างไม้) ซึ่งนำมาจากประชากร (เช่น อัตราฐานของนักกฎหมาย 70  การเลี้ยงดูเด็กโต คนและวิศวกร 30 คน) ผู้ใหญ่จะมีน้ำหนักเกิน คำอธิบายบุคลิกภาพและละเลยอัตราพื้นฐานเมื่อจำแนกอาชีพของแต่ละคน ผู้ใหญ่ยังเพิกเฉยต่ออัตราฐานในปัญหาที่คำอธิบายบุคลิกภาพไม่ได้รับการวินิจฉัยอาชีพใดอาชีพหนึ่ง ซึ่งแสดงให้เห็นถึงแนวโน้มที่รุนแรงมากที่จะพึ่งพาคำอธิบายมากเกินไปแทนความน่าจะเป็น ( Kahneman & Tversky, 1973). มีหลักฐานบ่งชี้ว่าเด็กอายุ 4 ขวบไม่ละเลยข้อมูลสำคัญนี้ เมื่อได้รับข้อมูลอัตราพื้นฐานและบุคลิกภาพที่ขัดแย้งกัน เด็กอายุ 4 ขวบให้คำตอบที่สอดคล้องกับอัตราฐานมากกว่า และจำแนกบุคคลที่ไม่รู้จักว่าอยู่ในกลุ่มส่วนใหญ่ แม้ว่าเด็กอายุ 6 ขวบและผู้ใหญ่จะอาศัยคำอธิบายบุคลิกภาพ ( Gualtieri & เดนิสัน, 2561 ). ดังนั้น เด็กที่อายุน้อยกว่าจึงมีแนวโน้มที่จะพึ่งพาข้อมูลความน่าจะเป็นมากกว่าเมื่อมีสัญญาณที่ขัดแย้งกัน ทำให้เกิดการตอบสนองที่มีเหตุผลมากขึ้นในช่วงเริ่มต้นของการพัฒนา