รูปแบบการบินพัฒนาขึ้นในสงครามโลกครั้งที่ 1เมื่อเครื่องบินรบนำเครื่องบินลาดตระเวนเหนือดินแดนของศัตรู ในไม่ช้าฝูงบินขับไล่ก็ค้นพบว่าการสู้รบเป็นคู่ลดความสูญเสียและเพิ่มชัยชนะ ในปี 1918 หน่วยรบที่เล็กที่สุดคือเครื่องบินสองลำที่บินเป็นขบวน ผู้นำการบินของเยอรมัน เช่น Oswald Boelcke, Max Immelmann และManfred von Richthofen (the Red Baron) ได้บังคับใช้กฎการบินอย่างเคร่งครัดระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2 จนถึงสงครามโลกครั้งที่ 2นักบินทหารยังคงทำการทดลองกับรูปแบบ ระยะทาง และตำแหน่งต่างๆ ในสภาพอากาศเลวร้าย ใกล้สนามบินหรือขณะแสดงทางอากาศ  แอโรเบทิค พวกเขาบินเข้าใกล้กันมากขึ้น เมื่อเดินทางข้ามประเทศ ค้นหาข้าศึก หรือในสถานการณ์ที่อาจต้องมีการหักเลี้ยวอย่างฉับพลันและหักศอกซึ่งเพิ่มความเสี่ยงต่อการปะทะกันพวกเขาแยกตัวออกจากกันในรูปแบบที่เรียกว่า การแพร่กระจายการต่อสู้ ในขณะที่เครื่องบินในระยะประชิดอาจอยู่ห่างกันประมาณหนึ่งเมตรเครื่องบินรบเครื่องยนต์ไอพ่น สมัยใหม่อาจอยู่ห่างกันหลายร้อยเมตรในการจัดขบวนรบแบบกระจาย การนำทาง การ ส่งสัญญาณวิทยุ และการตัดสินใจทางยุทธวิธี ทั้งหมดทำโดยผู้นำการบิน ซึ่งโดยทั่วไปแล้วเป็นนักบินที่มีประสบการณ์มากที่สุด นักบินคนอื่น ๆ ในรูปแบบที่รู้จักกันในชื่อปีกและเป็นความรับผิดชอบของพวกเขาที่จะติดตามผู้นำและรักษาตำแหน่งคงที่เมื่อเทียบกับเครื่องบินนำ สิ่งนี้เรียกว่า รักษาตำแหน่ง การเปลี่ยนแปลงตำแหน่งสัมพัทธ์ระหว่างเครื่องบินถือเป็นการเคลื่อนที่โดยนักบิน