ปลายศตวรรษที่ 19 นักฟิสิกส์เกือบจะยอมรับทฤษฎีคลื่นของแสงในระดับสากล อย่างไรก็ตาม แม้ว่าแนวคิดของฟิสิกส์คลาสสิกจะอธิบายปรากฏการณ์การแทรกสอด และการเลี้ยวเบนที่เกี่ยวข้องกับการ แพร่กระจายของแสง แต่ก็ไม่ได้อธิบายถึงการดูดกลืนและการปล่อยแสง ร่างกายทั้งหมดแผ่พลังงาน แม่เหล็กไฟฟ้า เป็นความร้อน ในความเป็นจริงร่างกายจะปล่อยรังสีออกมาในทุกความยาวคลื่น พลังงานที่แผ่ออกมาที่ความยาวคลื่นต่างๆ กันนั้นมีค่าสูงสุดที่ความยาวคลื่นซึ่งขึ้นอยู่กับอุณหภูมิของร่างกาย กลศาสตร์  ยิ่งร่างกายร้อนขึ้นเท่าใด ความยาวคลื่นสำหรับการแผ่รังสีสูงสุดก็จะยิ่งสั้นลงเท่านั้น ความพยายามในการคำนวณการกระจายพลังงานสำหรับการแผ่รังสีจากร่าง สีดำ โดยใช้แนวคิดแบบคลาสสิกไม่ประสบความสำเร็จ (วัตถุสีดำเป็นวัตถุหรือพื้นผิวในอุดมคติสมมุติฐาน ที่ดูดซับและปลดปล่อย พลังงานรังสี ทั้งหมด ที่ตกลงมาบนวัตถุนั้น) สูตรหนึ่งเสนอโดยWilhelm Wienแห่งเยอรมนี ไม่เห็นด้วยกับการสำรวจที่ความยาวคลื่นยาว และอีกสูตรหนึ่งเสนอโดยLord Rayleigh (John William Strutt) แห่งอังกฤษ ไม่เห็นด้วยกับพวกที่มีความยาวคลื่นสั้น