มุมมอง "อัตนัย" ได้รับการประเมินโดยการเปรียบเทียบระหว่างประติมากรรมที่สวยงามและอัปลักษณ์ ซึ่งคราวนี้ตัดสินโดยผู้เข้าร่วมแต่ละคนที่ตัดสินใจว่าประติมากรรมนั้นมีความสวยงามหรือไม่ ภาพที่ได้รับการพิจารณาว่าสวยงามได้เปิดใช้งาน amygdala ที่ถูกต้อง ซึ่งเป็นโครงสร้างที่ตอบสนองต่อข้อมูลที่รับเข้ามาซึ่งเต็มไปด้วยคุณค่าทางอารมณ์ ผลลัพธ์เหล่านี้บ่งชี้ว่า ในผู้สังเกตการณ์ที่ไร้เดียงสาต่อการวิจารณ์ศิลปะ ความรู้สึกของ ความงาม ถูกสื่อกลางโดยสองกระบวนการที่แยกจากกันไม่ได้: หนึ่งขึ้นอยู่กับการเปิดใช้งานร่วมกันของชุดของเซลล์ประสาทเยื่อหุ้มสมอง ซึ่งกระตุ้นโดยพารามิเตอร์ภายในตัวกระตุ้น และฉนวน (ความงามตามวัตถุประสงค์); ส่วนอีกแบบหนึ่งขึ้นอยู่กับการเปิดใช้งานของอมิกดาลา ซึ่งขับเคลื่อนโดยประสบการณ์ทางอารมณ์ของตนเอง (ความงามตามอัตวิสัย) นักวิจัยสรุปได้ว่าทั้งปัจจัยที่เป็นปรนัยและอัตวิสัยเข้ามาแทรกแซงการพิจารณาความชื่นชมในงานศิลปะของเรา