นขณะที่นักวิจัยจับเวลาว่าผู้เข้าร่วมดูภาพแต่ละภาพนานเท่าใด กลุ่มควบคุม 19 คนให้ข้อมูลเปรียบเทียบ Prosopagnosics ยังพิจารณาใบหน้าที่สวยงามที่มีชื่อเสียงเพื่อทดสอบความสัมพันธ์เพิ่มเติมระหว่างความสามารถในการระบุใบหน้าที่คุ้นเคยและความสามารถในการตัดสิน ความงาม ทั้งสองงานแสดงให้เห็นว่าความเสียหายแบบเดียวกันที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถระบุใบหน้าที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาในการประมวลผลความน่าดึงดูดใจของใบหน้า พวกเขาให้คะแนนความน่าดึงดูดใจของใบหน้าที่สวยงามสูงกว่าใบหน้าทั่วไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นอกจากนี้ พวกเขายังเต็มใจมากกว่ากลุ่มควบคุมที่จะดูภาพใบหน้าธรรมดาๆ ต่อไป นักวิจัยสรุปได้ว่าการประมวลผลความน่าดึงดูดใจบนใบหน้าต้องใช้วิถีประสาทแบบเดียวกับที่พบในบริเวณกระสวยของสมอง ซึ่งใช้ในการประมวลผลตัวตน