พัฒนาการของจักรวาลวิทยานี้ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงจากแนวคิดที่ว่าพระพุทธเจ้าศากยมุนีเป็นที่หลบภัยหรือแหล่งแห่งการปลดปล่อยเพียงแห่งเดียวไปสู่มุมมองที่ว่ามีหลายแหล่ง สิ่งนี้นำมาซึ่งวัตถุแห่งความเลื่อมใสมากมายหลายหลาก ตั้งแต่พระพุทธเจ้าองค์อื่นๆ เช่น พระอมิตาภะและไวโรจนะ โยคะ ไปจนถึงพระโพธิสัตว์ เช่น พระอวโลกิเตศวร และในที่สุด แม้กระทั่งสัญลักษณ์แทน เช่น ม้วนกระดาษที่จำลองชื่อสัทธรรมปุณฑริกสูตร ซึ่งเป็นมหายานยุคแรก คัมภีร์ในการเขียนพู่กันของพระนิชิเร็นชาวญี่ปุ่น (ค.ศ. 1222–82) การอุทิศตนนี้ก่อให้เกิดงานทัศนศิลป์ที่มีชีวิตชีวา โดยประติมากรรมและภาพวาดมักถูกมองว่ามีพลังในการช่วยเหลือผู้ศรัทธา