ครอบครัวเดี่ยวเป็นที่แพร่หลายในทุกสังคม ไม่จำเป็นต้องเป็นหน่วยปกครองตนเอง แต่เนื่องจากครอบครัวขยายเป็นกลุ่มครอบครัวนิวเคลียร์อย่างน้อยสามชั่วอายุคน ทฤษฎีของพาร์สันส์ที่ว่าการปรับตัวของหน่วยครอบครัวให้เข้ากับการปฏิวัติอุตสาหกรรมจำเป็นต้องมีโครงสร้างครอบครัวแบบนิวเคลียร์ ส่งผลให้แยกออกจากครอบครัวขยายแบบดั้งเดิมและเครือข่ายเครือญาติ เลี้ยงดูเด็ก  ซึ่งนำไปสู่ความโดดเดี่ยวทางจิตใจและความผิดปกติมีอิทธิพลอย่างมากต่อการสร้างทฤษฎีทางจิตวิทยาและสังคมเกี่ยวกับครอบครัวนิวเคลียร์ อย่างไรก็ตาม การศึกษาเกี่ยวกับเครือข่ายทางสังคมในอเมริกาเหนือและยุโรปเหนือได้แสดงให้เห็นว่าการแยกตัวของครอบครัวนิวเคลียร์ที่เป็นสมมุติฐานนั้นเป็นมายาคติ ครอบครัวนิวเคลียร์ แม้แต่ในประเทศอุตสาหกรรมเหล่านี้ ก็มีเครือข่ายกับปู่ย่าตายาย พี่น้อง และเครือญาติอื่นๆ คำถามคือระดับของการติดต่อและการสื่อสารกับเครือญาติเหล่านี้ แม้แต่ในประเทศทางตอนเหนือและตอนใต้ของยุโรป ประเด็นที่สองเกี่ยวข้องกับวงจรต่างๆ ของครอบครัว ตั้งแต่การแต่งงานไปจนถึงการตายของพ่อแม่หรือปู่ย่าตายาย ครอบครัวขยายสามรุ่นคลาสสิกมีอายุประมาณ 20-30 ปี การเสียชีวิตของปู่ย่าตายาย ผู้เฒ่าแห่งครอบครัวขยาย ส่งผลให้วงจรปิดหนึ่งรอบและเริ่มต้นวงจรใหม่ที่มีครอบครัวนิวเคลียร์สองหรือสามครอบครัว ลูกชายและลูกสาวที่แต่งงานแล้วและยังไม่ได้แต่งงาน เหล่านี้คือครอบครัวนิวเคลียร์ที่อยู่ในช่วงเปลี่ยนผ่าน บางคนจะสร้างครอบครัวขยายใหม่ บางคนอาจไม่มีลูก บางคนจะไม่แต่งงาน และคนอื่นๆ (เช่น ลูกชายคนที่สองในครอบครัวต้นกำเนิด) จะไม่มีฐานทางเศรษฐกิจในการสร้างครอบครัวต้นกำเนิดใหม่ นั่นคือ แม้แต่ในวัฒนธรรมที่มีระบบครอบครัวขยายที่โดดเด่น ก็ยังมีครอบครัวเดี่ยวอยู่เสมอ