เมื่ออุกกาบาตได้รับความร้อนระหว่างการเข้าสู่ชั้นบรรยากาศพื้นผิวของพวกมันจะละลายและเกิดการระเหย พวกมันสามารถปั้นเป็นรูปทรงต่างๆ ได้ในระหว่างกระบวนการนี้ บางครั้งทำให้เกิดรอยบุ๋มตื้นๆ คล้ายรอยนิ้วมือบนพื้นผิวของพวกมันที่เรียกว่าregmaglypts หากอุกกาบาตยังคงวางแนวคงที่อยู่ระยะหนึ่งโดยไม่มีการพังทลาย มันอาจพัฒนารูปร่างเป็น "กรวยจมูก" หรือ "แผ่นกันความร้อน" ในขณะที่มันลดความเร็วลง ในที่สุดชั้นผิว ที่หลอมละลาย จะแข็งตัวเป็นเปลือกฟิวชันบาง ๆ ซึ่งบนอุกกาบาตส่วนใหญ่เป็นสีดำ (บนอะคอนไดรต์ บางชนิด เปลือกโลกหลอมละลายอาจมีสีอ่อนมาก) บนอุกกาบาตหินโซนที่ได้รับความร้อนมีความลึกไม่เกินสองสามมม. ในอุกกาบาตเหล็กซึ่งนำความร้อนได้ดีกว่า โครงสร้างของโลหะอาจได้รับผลกระทบจากความร้อนสูงถึง 1 เซนติเมตร (0.39 นิ้ว) ใต้พื้นผิว รายงานแตกต่างกันไป มีรายงานว่า อุกกาบาต บางลูก "ร้อนจนสัมผัสได้" เมื่อตกลงสู่พื้น ในขณะที่อุกกาบาตอื่นๆ ถูกกล่าวหาว่าเย็นพอที่จะควบแน่นน้ำและก่อตัวเป็นน้ำแข็ง อุกกาบาตที่สลายตัวในชั้นบรรยากาศอาจตกลงมาเป็นฝนอุกกาบาต ซึ่งมีตั้งแต่ไม่กี่ดวงไปจนถึงหลายพันดวง บริเวณที่ฝนอุกกาบาตตกเรียกว่าทุ่งเกลื่อน ทุ่งเกลื่อนโดยทั่วไปมี รูปร่างเป็น วงรีโดยมีแกนหลักขนานกับทิศทางการบิน ในกรณีส่วนใหญ่ อุกกาบาตที่ใหญ่ที่สุดในสายฝนจะพบได้ไกลที่สุดในทุ่งที่เต็มไปด้วยฝน