ความยาวสูงสุดที่สังเกตได้ของการแตกร้าวและรอยเลื่อนที่แมป (ซึ่งอาจแตกได้ในการแตกครั้งเดียว) อยู่ที่ประมาณ 1,000 กม. (620 ไมล์) ตัวอย่างคือแผ่นดินไหวในอลาสกา (พ.ศ. 2500) ชิลี (พ.ศ. 2503)และเกาะสุมาตรา (พ.ศ. 2547) ซึ่งทั้งหมดอยู่ ในเขตมุดตัว การแตกของแผ่นดินไหวที่ยาวนานที่สุดจากรอยเลื่อนแบบสไตรค์สลิป เช่น รอยเลื่อนซานแอนเดรียส (พ.ศ. 2400 , 2449 )รอยเลื่อนอนาโตเลียเหนือในตุรกี ( พ.ศ. 2482 ) และรอยเลื่อนเดนาลีในอลาสกา (พ.ศ. 2545 ) อยู่ที่ประมาณครึ่งหนึ่งถึงหนึ่งในสามตราบเท่าที่ ความยาวตามระยะขอบของเพลตมุดตัว และความยาวตามรอยเลื่อนปกติจะยิ่งสั้นลง รอยเลื่อนปกติส่วนใหญ่เกิดขึ้นในบริเวณที่มี การขยายตัวของเปลือกโลกเช่นขอบเขตที่แตกต่างกัน แผ่นดินไหว ที่เกี่ยวข้องกับรอยเลื่อนปกติมักมีขนาดน้อยกว่า 7 ขนาดสูงสุดตามรอยเลื่อนปกติจำนวนมากยังมีข้อจำกัดมากกว่า เนื่องจากหลายแห่งตั้งอยู่ตามศูนย์กลางการแพร่กระจาย เช่นเดียวกับในไอซ์แลนด์ ซึ่งความหนาของชั้นเปราะบางอยู่ที่ประมาณหกกิโลเมตรเท่านั้น (3.7 ไมล์)