เมื่อถึงช่วงเปลี่ยนศตวรรษที่ 20 กลุ่มนักตกปลาที่แข็งแกร่งในเทือกเขาร็อคกี้ ทางตอนเหนือของมิชิแกน และแปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือได้พัฒนาแนวทางปฏิบัติในการตกปลาด้วยการบินที่หลากหลายในท้องถิ่นของตนเองการพัฒนาอุปกรณ์ตกปลาแบบฟลายฟิชชิ่งได้รับแรงผลักดันจากความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีในวัสดุที่มีอยู่ ไม้ท่อนยุคแรกสร้างด้วยไม้เนื้อแข็ง มักจะเป็นพันธุ์ไม้ชนิดหนึ่งหรือต้นวิลโลว์ ในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ไม้ไผ่ผ่าซีกจากจีนซึ่งให้ความละเอียดอ่อนที่เหนือกว่าไม้ แว่นตาตกปลา กลายเป็นวัสดุก้านที่ถูกเลือก ไม้ไผ่มีอิทธิพลเหนือการเลือกใช้วัสดุจนกระทั่งหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ไม่นาน แม้แต่แท่งไฟเบอร์กลาสกลวงที่มีน้ำหนักเบากว่าก็กลายเป็นสิ่งที่โดดเด่น ในปี 1970 คันเบ็ดรุ่นใหม่ที่ยังคงเบากว่าและตอบสนองได้ดีกว่าซึ่งสร้างจากคาร์บอนไฟเบอร์หรือกราไฟต์เริ่มเข้ามาแทนที่ไฟเบอร์กลาส อัตราส่วนความแข็งแรงต่อน้ำหนักที่โดดเด่นของกราไฟต์เหมาะอย่างยิ่งสำหรับนักตกปลาที่บินค้นหาอุปกรณ์ที่ละเอียดอ่อนมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง และยังคงเป็นวัสดุที่ถูกเลือก