เอ? มันคืออะไรกันนะ ที่เรียกว่า “หมาวฮวามี่เหาถาว” อย่าได้แปลกใจเพราะเราไม่เคยได้ยินชื่อเรียกผลไม้ชนิดนี้ในภาษาจีนกลางมาก่อน แต่ถ้าได้เห็นรูปประกอบแล้ว ก็คงเข้าใจได้แจ่มแจ้งแดงแจ๋ว่า มันคือ ผลกิวี นี่เอง ผลกิวีที่เราเห็นได้กินกันนั้นมีชื่อเรียกหลายชื่อ กิวีฟรุต ก็เรียก กิวีเบอรี่ก็เรียก ไชนีสกูซเบอรี่ ก็เรียกกัน และชื่อที่เรียกตามหลักวิชาการตั้งชื่อพันธุ์พืชก็คือ Actinidia sinensis

คำว่า  หมาวฮวา ในภาษาจีนกลางนั้น แปลความได้ว่า ดอกที่เป็นขน เมื่อนำคำมาเชื่อมรวมกันกับ มี่เหาถาว แล้ว ก็หมายถึง กิวีฟรุต ที่มีดอกเป็นขนนั่นเอง คนจีนนิยมเรียกผลไม้ว่า หลี (梨) หรือไม่ก็ ถาว (桃) ที่เราได้ยินกันในภาษาแต้จิ๋วว่า ท้อ นั่นเอง มิใช่อะไรไกลอื่น ดังนั้น ผลกิวี ที่ชาวจีนเรียกกัน จึงแปลความเป็นไทยได้ว่า ท้อลิงมี่เหา (มี่เหาเป็นชื่อเรียกลิงสายพันธุ์หนึ่ง /  Macaca) คงจะเป็นด้วยเพราะผิวเปลือกนอกของผลไม้ชนิดนี้มีขนขึ้นคลุมที่มองดูแล้วเหมือนขนของลิงชนิดนี้ก็เป็นได้ จึงได้ชื่อนี้มาประดับตัว แต่ผิดคาด ไม่ใช่หรอกครับ ที่มันได้ชื่อเรียกดังนี้ เพราะว่ามันเป็นผลไม้ที่ลิงชนิดนี้ชอบกินมากที่สุด จึงได้รับสมญานามดังนี้แล ถ้าหากจะตั้งชื่อผลไม้ชนิดนี้เป็นภาษาไทยก็น่าจะเรียกว่า หนุมานผล หรือไม่ก็เรียกว่า มะเจี๊ยก (ตรงนี้อย่าได้จริงจังนะครับ เอาเป็นว่าสร้างอารมณ์ขันอารมณ์คันกันบ้างนิดหน่อยในยามบ้านเมืองเรากำลังเข้าสู่ภาวะตึงเครียดกันอีกแล้ว) เนื่องด้วยประเทศจีนมีขนาดพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล ชนชาติหลากหลายเหลือคณา ชื่อผลไม้ชนิดหนึ่งอาจมีชื่อเรียกเป็นร้อยชื่อก็เป็นได้ แต่ในที่นี้จะหยิบยกเอาที่นิยมเรียกกันทั่วไปซัก สี่ซ้าห้าชื่อก็พอ

ผลอ่อน ยังไม่ขึ้นผล

ผลแก่

ผลสุก ดูชัดๆ

ผลสุกเนื้อเขียวมรกต

ใบแก่

มี่เหาถาว (猕猴桃) เป็นชื่อเรียกนิยมอันดับแรก ถัดไปก็คือ หมาวถาว (毛桃) หยางถาว (ชื่อนี้เขียนได้ 2 ตัวอักษรที่มีเสียงพ้องกัน คือ 阳桃 และ 羊桃) เอาละ เอากันแค่นี้ก็พอ วกเข้าเรื่องเข้าราวที่เป็นสาระกันดีกว่า เราส่วนใหญ่ต่างเข้าใจกันว่า ผลกิวี นี้ เป็นผลไม้มีถิ่นกำเนิดในประเทศนิวซีแลนด์ เพราะมีชื่อเรียกว่า กิวี (สัตว์จำพวกนกประจำถิ่นของนิวซีแลนด์) เป็นผลไม้ส่งออกของประเทศ แต่หาได้เป็นดังนั้นไม่ ผลไม้ชนิดนี้มีถิ่นฐานบ้านเกิดอยู่ในประเทศจีน เป็นไม้ป่าที่มีผลขนาดเล็กๆ ไม่ได้มีขนาดใหญ่อย่างทุกวันนี้ มิสชันนารีที่กลับจากประเทศจีนนำเข้าไปปลูกในประเทศนิวซีแลนด์ได้ทำการปรับปรุงพันธุ์จนมีขนาดผลใหญ่ขึ้น มีรสหวานขึ้นจนเป็นที่นิยมกินกันอย่างแพร่หลาย อาจจะเนื่องด้วยรสชาติที่ถูกคออร่อยปาก หรือรู้คุณค่าคุณประโยชน์ทางด้านโภชนาการก็ตามแต่ ปัจจุบันผลกิวีได้เป็นผลไม้ยอดฮิตชนิดหนึ่งไปแล้ว

แรกๆที่มีการปรับปรุงพันธุ์ให้ดีขึ้นนั้น ลักษณะของผลจะเป็นทรงกลมรี แต่ปัจจุบันจีนได้ทำการปรับปรุงจนได้ผลที่มีขนาดใหญ่ขึ้นอีก ลักษณะของผลนั้นยาวเป็นรูปทรงกระบอก รสชาติหวาน หอม มีโภชนะสารอาหารสูงกว่าสายพันธุ์อื่นๆ (ดูรูปประกอบ)

ดอกแดง

ดอกขาว

หมาวฮวามี่เหาถาววอลเท่อร์ผลหนึ่ง มีขนาดเท่ากับสายพันธุ์อื่นถึง 2 ผล

กิวีฟรุตสายพันธ์ใหม่นี้ พัฒนาปรับปรุงพันธุ์โดย คุณ เซี่ยหมิง (谢鸣) นักวิชาการแห่ง ศูนย์วิจัยการเกษตรเมืองเจ้อเจียง (浙江省农业科学院) แล้วให้ชื่อสายพันธุ์ว่า  ฮว๋าเทอะ (华特 / Walther) เป็นชื่อฝรั่งเสียด้วยซี

กิวีฟรุต พันธุ์ใหม่นี้พัฒนาปรับปรุงพันธ์จากสายพันธุ์ป่าที่มีชื่อว่า Actinidia eriantha Benth ลักษณะของผลยาวรี มีขนาดใหญ่ น้ำหนักผลเดี่ยว 94.37 กรัม ขนาดที่ใหญ่มากๆ หนักถึง 132.2 กรัม ผิวเปลือกมีขนอ่อนสีขาวยาว หนานุ่ม เปลือกลอกง่าย เนื้อในสีเขียว มีสารของแข็งที่ละลายน้ำได้ (solid state material) 14.7 % กรดไตเตทเอเบิล  1.24 % (กรดชนิดนี้เป็นตัวบ่งชี้ถึงคุณภาพของผลไม้ เหมือนกับปริมาณของน้ำตาลที่มีอยู่ในผลไม้) ไวตามิน C 628.37 มิลลิกรัม/100 กรัม รสหวานอมเปรี้ยว รสเข้ม การเจริญเติบโตดี ลำต้นแข็งแรง ทนทานต่อสภาพแวดล้อม ทนแล้ง ทนร้อน ทนน้ำท่วมขัง ทนต่อสภาพความเป็นกรดและด่างในดิน ออกดอกติดผลได้แม้กระทั่งกิ่งแก่และกิ่งใหม่ ผลผลิตสูง กิ่งตอนที่ปลูกได้ 3 ปี ผลผลิตต่อต้น 4.9 กิโลกรัม ผลผลิตในปีที่ 4 และ 5 เฉลี่ย 16.0 กิโลกรัม และ 30.5 กิโลกรัมตามลำดับ สายพันธุ์ใหม่ที่ปลูกทางตอนใต้ของเมืองเจ้อเจียง เริ่มเก็บผลผลิตได้ช่วงกลางเดือน และปลายเดือน ตุลาคม เก็บเกี่ยวช้ากว่าสายพันธุ์ บรูโน (布鲁诺) ประมาณครึ่งเดือน ผลทนทาน เก็บรักษาในอุณหภูมิห้องปกติได้นานถึง 1 เดือน เก็บในห้องเย็นได้ไม่ต่ำกว่า 3 เดือน และได้ขึ้นทะเบียนเป็นพืชไม้ผลควบคุมพิเศษของประเทศ เลขที่ทะเบียนลิขสิทธิ์  CNA20050673.0 เป็นกิวีฟรุตที่มีคุณภาพเยี่ยม ได้รับการตอบรับจากเกษตรกรผู้ปลูกผลไม้ชนิดนี้อย่างแพร่หลายทั่วประเทศ

ผลเริ่มแก่

ใกล้เก็บ

แปรรูปเป็นเครื่องดื่ม

แปรรูปเป็นกิวีแห้งบรรจุกล่อง

กิวีฟรุตสายพันธ์ที่ปลูกกันมากในประเทศนิวซีแลนด์นั้นมีชื่อว่า  Hayward kiwi fruit ผลมีลักษณะกลมรีเล็กน้อย มีขนอ่อนนุ่มสีน้ำตาลปกคลุมทั่วทั้งผล เนื้อในสีเขียวมรกต มีไวตามิน  C, E, K ค่อนข้างสูง มีไฟเบอร์ที่ย่อยไม่ได้ในปริมาณมาก ปราศจากไขมัน จัดเป็นอาหารลดความอ้วน เสริมความงามด้านสุขภาพที่ดีเลิศ มีสาร โฟลาซินสูง (กรด โฟลิค / ไวตามิน B9) ซึ่งมีผลต่อโครงสร้างความแข็งแรงของร่างกาย ในด้านการป้องกันความผิดปกติของการพัฒนาเส้นประสาทของตัวอ่อนในครรภ์มารดา นอกจากนั้นยังมีสาร lutein (xanthophyll) ที่ป้องกันการเสื่อมสภาพของดวงตาที่ก่อให้เกิดจุดสีเหลืองในแก้วตา และผลกิวีฟรุตนั้นยังประกอบไปด้วยสาร แอนตี้ออกซิแด๊นท์ ที่สามารถกระตุ้นภูมิต้านทานของร่างกายได้ดีอีกด้วย

ผลของกิวีฟรุตนั้นปราศจากไขมัน คลอเลสเตอรอล และยังประกอบไปด้วยสารอาหารมากมายหลายชนิดที่มีปริมาณสูงมากๆ แตกต่างจากผลไม้ชนิดอื่นๆที่มีปริมาณสารอาหารสูงๆเพียง 1 หรือ 2 อย่างเท่านั้น สารอาหารที่ว่านั้นประกอบไปด้วย  folic acid 8%, copper 8%, pantothenic acid 8%, calcium 6%, iron 4%  vitamin B6 2 %, และยังมีกรดอมิโนหลายชนิดดังนี้  leucine, phenylalanine, isoleucine, tyrosine, valine, alanine อุดมไปด้วยแร่ธาตุต่างๆอย่าง calcium, phosphorus, iron, มีไวตามิน carotene, vitamin Cในปริมาณที่สูงกว่าผลไม้อื่นๆ บางสายพันธุ์สูงถึง 300 mg หรือกว่านั้น (สูงกว่าส้ม 5 – 10 เท่า สูงกว่า แอปเปิล 15 – 30 เท่า เป็นที่ยกย่องเชิดชูว่า เป็นราชาแห่งผลไม้นั่นเลยทีเดียว

ชาวจีนจัด มี่เหาถาว เป็นผลไม้อาหาร และยา คนที่มีอารมณ์เศร้าหมอง จิตไม่แจ่มใส ไม่เบิกบาน คนที่ชอบกินอาหารย่างปิ้ง คนที่ท้องผูกเสมอๆ จะได้รับการแนะนำจากซินแสหมอจีนให้กินผลไม้ชนิดนี้สม่ำเสมอ จากการคำนวณสารอาหารที่มีอยู่ในผลของ กิวีฟรุต ผู้ใหญ่ที่กิน ผลกิวี 1 ผล ก็ได้รับไวตามิน C และสารเยื่อใยอย่างเพียงพอในหนึ่งวันแล้ว