ประเทศไทยเราเป็นประเทศเกษตรกรรม ผลผลิตที่ส่งออกไปจำหน่ายยังต่างประเทศอยู่ในรูปของวัตถุดิบเป็นส่วนใหญ่  ถึงแม้จะมีการส่งออกในสภาพที่มีการแปรรูปแล้วก็ยังนับว่ามีสัดส่วนที่น้อยมาก  นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้มูลค่ารายรับของสินค้าทางการเกษตรของไทยเรายังอยู่ในระดับต่ำ  และปัญหาการส่งออกสินค้าทางการเกษตรของไทยเราในตลาดโลกยังประสบกับปัญหาต่างๆอีกมากมายนับไม่ถ้วน  ทำให้ไม่สามารถแข่งขันกับประเทศอื่นๆได้อย่างแข็งขัน  ตัวอย่างเช่น  ปัญหาการตลาดมักจะมีการปลอมปนสินค้าอยู่เนืองๆ ทำให้ขาดความเชื่อถือจากบรรดาประเทศคู่ค้าเป็นอย่างมาก อีกประการหนึ่งนั้นบรรดาประเทศที่พัฒนาแล้วส่วนใหญ่มีการจัดตั้งตลาดซื้อขายล่วงหน้าที่มีประสิทธิภาพ  แต่ของเราเพิ่งจะเริ่มตั้งไข่กัน  และไม่ค่อยประสบกับความสำเร็จมากนัก และยิ่งกว่านั้นทางภาครัฐของประเทศเหล่านั้นยังมีเงินกองทุนชดเชยสนับสนุนเกษตรกรในการผลิต (PSE) ให้กับเกษตรกรของเขาอีกด้วย (ญี่ปุ่นชดเชย 75 % อเมริกาชดเชย 49 % จีนเมื่อเข้า WTO แล้วชดเชยให้เกษตรกร 36.9 % ) จึงทำให้ต้นทุนการผลิตต่ำกว่าความเป็นจริง แต่ทางภาครัฐของเราไม่ได้ดำเนินการในส่วนนี้ จึงเป็นการยากยิ่งที่จะไปสู้รบปรบมือแข่งขันกับบรรดาประเทศเหล่านั้นได้ แต่ปัญหาพื้นฐานที่น่าหนักใจมากกว่านั้นก็คือ ผลผลิตต่อหน่วยของเรานั้นต่ำกว่าประเทศที่พัฒนาแล้วอย่างลิบลับ สาเหตุสำคัญก็คือเรื่องของสายพันธุ์และการจัดการ อย่างเช่นในการผลิตข้าวนั้น ขณะนี้ประเทศจีนสามารถปรับปรุงพันธุ์จนได้สายพันธุ์ลูกผสมที่ให้ผลผลิตสูงถึง 2,200 กิโลกรัมต่อไร่ ซึ่งมากว่าของเราเป็นเท่าตัวเลยทีเดียว ในส่วนของการดำเนินการผลิตนั้นได้นำเครื่องจักรกลมาใช้เป็นส่วนใหญ่ ทำให้ลดต้นทุนด้านแรงงานได้ไม่น้อยเลยทีเดียว แม้เราจะมีข้อได้เปรียบของสายพันธุ์ข้าวหอมมะลิที่โดดเด่นเหนือกว่าผู้อื่นก็ตาม นั่นก็หาใช่เป็นหลักประกันที่มั่นคงแน่นอนเสมอไปเลยทีเดียว ประเทศอื่นๆก็มีโอกาสพัฒนาสายพันธุ์ที่ดีกว่าได้ เพราะมีความพร้อมทางวิทยาการหลายๆด้าน โดยเฉพาะทางวิศวพันธุกรรม ถ้าทั่วโลกยอมรับในพืชดัดแปลงพันธุกรรมเมื่อไร นั่นคือผลกระทบที่น่าหวาดหวั่นไม่น้อยต่อภาคเกษตรของไทยเรา ฉะนั้น จงอย่าได้นิ่งนอนใจ เราจักต้องรีบพัฒนาสายพันธุ์ที่เรามีดีกว่าเขา ให้ได้ผลผลิตเพิ่มมากกว่าเดิมพร้อมทั้งคุณภาพที่ดีกว่าเดิมอีกด้วย จึงจะสามารถแข่งขันในตลาดโลกต่อไปได้ด้วยความมั่นคง

ปัญหาสำคัญที่เราต้องรีบเร่งปรับปรุงแก้ไขให้ได้นั้นก็คือ  ทำอย่างไรจึงสามารถเพิ่มผลผลิตต่อหน่วยและมีคุณภาพที่ดีขึ้นด้วยต้นทุนการผลิตที่ลดลง  ซึ่งต้นทุนหลักในการผลิตนั้นประกอบไปด้วย  แรงงาน  เมล็ดพันธุ์  ปุ๋ย  ยาและเคมีเกษตรในการป้องกันกำจัดศัตรูพืช  ซึ่งในปัจจุบันนี้ต้นทุนด้านปุ๋ยและสารเคมีเกษตรค่อนข้างสูงมาก  เนื่องจากดินเสื่อมเสียความอุดมสมบูรณ์ไปจากการเพาะปลูกอันยาวนาน ขาดการจัดการบำรุงรักษาที่ถูกต้อง ใส่แต่ปุ๋ยเคมีเรื่อยมา ผืนดินเสียความสมดุลไป จุลินทรีย์ไม่สามารถดำรงอยู่ได้  การรบกวนการระบาดทำลายของโรคแมลงมีมากกว่าแต่ก่อน เกษตรกรใช้ยาสารเคมีพร่ำเพรื่อไม่ถูกวิธีและระยะเวลา ทำให้โรคและแมลงเหล่านั้นเกิดภูมิต้านทานดื้อยาขึ้น  ทำให้ต้องสรรหาสั่งซื้อเคมีเกษตรชนิดใหม่ที่มีประสิทธิภาพเหนือกว่า ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีราคาสูงกว่ามาใช้เพิ่มมากขึ้นทุกปีๆอย่างไม่รู้จบรู้สิ้น ส่วนความคิดเห็นในการใช้พืชพันธุ์ที่มีความต้านทานต่อโรค-แมลงด้วยกรรมวิธีตัดต่อพันธุกรรมนั้นก็ยังไม่สามารถกระทำได้ เนื่องจากถูกต่อต้านและไม่เป็นที่ยอมรับของหลายๆประเทศ

ฉะนั้น แนวทางการเพิ่มผลผลิตทางการเกษตรที่จักต้องดำเนินการนั้นก็คือการปรับปรุงสายพันธุ์ที่ให้ผลผลิตต่อหน่วยสูงขึ้น  พร้อมทั้งได้คุณภาพที่ดีขึ้นในเวลาเดียวกัน  แต่ทว่าทั้งสองส่วนนี้ไม่สามารถดำเนินการให้เกิดขึ้นพร้อมกันได้ในเวลาเดียวกัน  กล่าวคือถ้าทำให้ได้ผลผลิตเพิ่มสูงขึ้นได้  คุณภาพก็จะลดลง  แต่ถ้าปรับปรุงให้ได้คุณภาพดีขึ้น ผลผลิตที่ได้ก็จะลดลงด้วย  ซึ่งเป็นความขัดแย้งที่เป็นไปโดยธรรมชาติที่แก้ไขได้ค่อนข้างยากยิ่ง  แต่ถ้าได้นำเอาขบวนการ  ชักนำพันธุกรรมพืช มาใช้ในการผลิตแล้ว  บรรดาปัญหาเหล่านี้ก็สามารถแก้ไขคลี่คลายได้อย่างดีและง่ายดาย